پروتزهای مبتنی بر ایمپلنت

در درمان ایمپلنت که یک روش بسیار رایج در دندانپزشکی مدرن امروزی است، انواع پروتزهای ثابت، متحرک و هیبریدی استفاده می شوند. بنابراین تفاوت بین این پروتزهای مبتنی بر ایمپلنت چیست؟ تمام دندان‌ های مصنوعی که با حمایت ایمپلنت‌ جایگزین دندان‌های از دست رفته می‌شوند، پروتز مبتنی بر ایمپلنت نامیده می‌شوند. در این پروتزها که با توجه به نوع اتصال با پیچ می توانند ثابت یا متحرک باشند; تعداد ایمپلنت ​​هایی که باید اعمال شود و وضعیت استخوان فک موجود، نوع پروتز را تعیین می کند.

پروتزهای مبتنی بر ایمپلنت

پروتزهای متحرک روی ایمپلنت که اوردنچر نیز نامیده می شود. به پیچ هایی که روی استخوان فک قرار گرفته اند متصل می شود. در بیمارانی که به دلیل حرکت مداوم دندان‌ مصنوعی نمی‌توانند راحت باشند، ترجیح داده می‌شوند. پروتزهای متصل به ایمپلنت ثباتی را که دندان‌های مصنوعی برای انجام کامل عملکرد جویدن خود به آن نیاز دارند، فراهم می‌کند.

کیفیت زندگی و لذت زندگی در بیمارانی که از این نوع پروتز استفاده می کنند به طور قابل توجهی افزایش می یابد. علاوه بر این، پروتز متحرک قابل جابجایی است. به خصوص در سالمندان و بیمارانی که نمی توانند مراقبت های دهانی خود را به طور کامل انجام دهند. تمیز کردن پروتز با دست راحت تر از افرادی است که از پروتزهای ثابت مبتنی بر ایمپلنت استفاده می کنند.

انواع مختلفی از پروتزهای متحرک مبتنی بر ایمپلنت وجود دارد:

پروتز ایمپلنت با نگهدارنده دستگیره ای

این یک سیستم پروتزی است که به طور گسترده ای ترجیح داده می شود، اما به طور کلی با دو ایمپلنت اعمال می شود. در پروتز ایمپلنت با نگهدارنده دستگیره ای ، با حداقل ۲ ایمپلنت در ناحیه فک پایین و ۴ ایمپلنت در ناحیه فک بالا انجام می شود.

مزایای کام ایمپلنت با نگهدارنده دستگیره ای :

• مقرون به صرفه است.
• تمیز کردن توسط بیمار آسان تر است.
• تعویض لاستیک و قطعات یدکی آسان تر و مقرون به صرفه تر است.
• در کنترل سالانه مشاهده شده است که سطح استخوان حاشیه ای بهتر محافظت شده است.

اوردنچر لوکیتر Locator

اوردنچر Locator از پروتزهای نگهدارنده توپی پیشرفته تر هستند و تعادل نیرو را تنظیم می کنند. ثبات پروتز با ۲ ایمپلنت در ناحیه فک پایین و ۴ ایمپلنت در ناحیه فک بالا  فراهم می شود. در موارد استثنایی، ممکن است یک ایمپلنت اضافی برای ناحیه قدامی تحتانی در نظر گرفته شود. این نوع پروتز تا زمانی که بیمار درخواست نکرده باشد از دهان خارج نمی شود و در حین غذا خوردن حرکت نمی کند. این روش برای بیمارانی که کاملاً بی دندان هستند بسیار راحت است، به خصوص برای بیمارانی که قبلاً از سیستم پروتز کلاسیک استفاده کرده اند. این پروتز تا حدودی گرانتر از انواع پروتز نگهدارنده توپ است.

مزایا اوردنچر Locator

• در پروتزهایی که روی آن قرار داده می شود عوارض کمتری دارند.
• در بیماران با ارتفاع چانه عمودی کمتر استفاده می شود.
• به برنامه درمانی اجازه می دهد تا دقیق تر شود.
• چسبندگی را نسبتاً طولانی تر از اتصال توپ حفظ می کند.

پروتزهای متصل به پین

پروتزهای متصل به پین در برابر تمامی نیروهای عمودی مقاومت بالایی از خود نشان می دهد و نیروها را بر روی ایمپلنت به صورت منظم توزیع می کند. بیماران باید برای بیرون آوردن آن نیرو وارد کنند. برای استفاده از این نوع پروتز باید برخی از نکات رعایت شود. بزرگترین مزیت این سیستم این است که می تواند مشکلات زاویه دار ایمپلنت معیوب یا نادرست را اصلاح کند.

اوردنچر ایمپلنت با نگهدارنده لوکیتر روی نوار

اوردنچر ایمپلنت با نگهدارنده لوکیتر روی نوارعموماً در بیمارانی با شرایط بسیار خاص که ایمپلنت بر اساس اصول استاتیکی به دلیل نقص و بدشکلی استخوان قابل تنظیم نیست، ترجیح داده می شود. تمام مزایای سیستم های استفاده شده مختلف را دارد و به دلیل اینکه یک درمان ترکیبی است گران قیمت تر است.

مراحل ساخت پروتز مبتنی بر ایمپلنت

در این روش درمانی لثه و استخوان فک باید به اندازه کافی سالم باشند تا بتوان از  ایمپلنت دندانی استفاده کرد. این روش درمانی شامل قرار دادن ایمپلنت با جراحی در فک است. مراحل پروتز مبتنی بر ایمپلنت به شرح زیر است:

1. قرار دادن ایمپلنت ها: ایمپلنت با جراحی در استخوان فک قرار می گیرد و جایگزین ریشه طبیعی دندان می شود.
2. استئواینتگراسیون: باید ۸-۶ هفته در فک پایین و ۱۲ هفته در فک بالا منتظر بمانید تا ایمپلنت با استخوان فک جوش بخورد.
3. بازکردن قسمت بالایی ایمپلنت:  با ایجاد یک برش کوچک در لثه و کلاهک التیام دهنده لثه به مدت ۷-۱۰ روز در اطراف لثه قرار می گیرد.
4. قالب گیری از پروتز روی ایمپلنت: کلاهک التیام دهنده از روی ایمپلنت هایی که اکنون از طریق دهان قابل مشاهده هستند برداشته می شود و کام دهان اندازه گیری می شود. آماده سازی دندان ها در آزمایشگاه به طور متوسط ​​۱۰ روز طول می کشد.
5. پروتزهای تهیه شده در آزمایشگاه روی ایمپلنت ثابت می شوند.

پروتزهای ثابت

پروتزهای بریج ثابت مبتنی بر ایمپلنت انواع پروتزهایی هستند که ظاهر و احساسی مانند دندان های طبیعی دارند و نیازی به چسباندن یا برداشتن ندارند. تاج ها و پل هایی که با چسب یا پیچ های مخصوص به استخوان فک ثابت می شوند. پس از استفاده، به بخشی جدایی ناپذیر از استخوان فک تبدیل می شود. این نوع پروتز می‌تواند یک روکش تک عضوی باشد که به یک ایمپلنت متصل می‌شود و همچنین امکان اتصال چندین ایمپلنت به‌ یک بریج را فراهم می‌کند.

پروتزهای ایمپلنت تاپ اسکرو

پروتز به صورت یکپارچه به ایمپلنت وصل می شود و ثابت می شود. پروتز ایمپلنت تاپ اسکرو ، مراحل آزمایشگاهی طولانی تری دارد و هزینه بیشتری دارد زیرا به قطعات اضافی نیاز دارد. بزرگترین مزیت پروتزهای ایمپلنت تاپ اسکرو؛ در کنترل های دوره ای می توان دندان را به راحتی از روی ایمپلنت خارج کرد و مراقبت از لثه را انجام داد. علاوه بر این، از آنجایی که از چسب استفاده نمی شود، باعث تحریک و سوزش در بافت های اطراف ایمپلنت نمی شود.